با این حال، به نظر می­رسد یکی از مصادیق اجرای مجازات در ملأعام در قانون مجازات اسلامی در بخش حدود، مادّه­­­­ی ۸۷ می­باشد. طبق این ماده” مرد متاهلی که قبل از دخول مرتکب زنا شود به­ حدّ جلد، تراشیدن سر، تبعید به مدّت یکسال محکوم خواهد شد”. بنابراین ماده، حد جلد از جمله مجازات حدی محسوب می­ شود که معمولا در ملأعام اجرا می­ شود.

( اینجا فقط تکه ای از متن پایان نامه درج شده است. برای خرید متن کامل فایل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. )

اکنون نیز چند سالی است که افرادی تحت عنوان شرور و اراذل و اوباش در محلّه­هایی که مرتکب شرارت شده ­اند به عنوان مجازات، ساعت­ها در حالی که مشخصّات فردی آنها از گردنشان آویزان است یا کلاه بوقی بر سر گذاشته­اند یا نیمی از سرشان تراشیده شده است و یا اینکه لباس زن برآنها پوشانده­اند در مقابل عموم مردم به نمایش گذاشته­ می­شوند در حالی که هیچ متن فقهی و قانونی صریحی در این باره مشاهده نشده است.
مطلب قابل توجهّی در یکی از مقالات قدیمی در خصوص مجازات در ملأعام بیان شده است که ذکر آن در اینجا خالی از فایده نیست. امروز دیگر در جوامع مترقّی، مجازات در ملأعام متروک گردیده و مجرم را وارونه سوار استر کردن و سر او را تراشیدن و در میادین سنگسار کردن یا کلاه بوقی بر سر گذاشتن و در شهر گردانیدن منسوخ گردیده است (گارو،۱۳۴۴: ۳۵). نکته اینجاست که در زمان نگارش این مطلب(سال۱۳۴۴) اجرای مجازات در ملاءعام با توسّل به چنین روشهایی که امروزه احیاء شده است، در زمره­ی مجازاتهای متروک و منسوخ قرار گرفته است. بنابراین، باید در سبز فایل برای صدور حکم به چنین مجازاتهایی در مورد مجرمین، نهایت دقّت به عمل آید و طبق ضوابط و قواعد خاصّی آن هم در جرایم خاصّی، انجام گردد.
سایر کشورها
اشاره به سابقه­ تاریخی اجرای مجازات در ملأعام در حقوق موضوعه برخی از کشورها در مقایسه با حقوق ایران خالی از فایده نیست. زیرا، علاوه بر آشنایی با نحوه­ عمکرد کشورها در این خصوص، با امکان مقایسه­ میان کشورهای مختلف و ایران ارزیابی­های بعدی نیز میسّر خواهد شد. بنابراین به مواردی که مجازات در ملأعام اجرا می­گشته یا مصادیقی را که می­توان در زمره­ی مجازات­های علنی به حساب آورد، اشاره می­ شود.
۱-۲-۶-۱ انگلیس
با بررسی منابع مختلف در خصوص اجرای مجازات در ملأعام می­توان پی برد که این مجازات در این کشور چندان رواج نداشته ولی اکثر مجازات­ها به صورت علنی و در ملأعام اجرا می­گشته است. به عنوان مثال، در مورد مجازات شلاّق که از جمله مجازاتهای خوارکننده محسوب می­شده، آمده است که این مجازات در فرانسه و بریتانیای کبیر و بسیاری از کشورهای اروپایی شبیه مراسمی تحقیرآمیز بود که علیه بزهکاران به عنوان نمونه ­ای عبرت انگیز به کار می­رفت (مارتینژ ،۱۳۸۵: ۸۹). قانون کیفری انگلستان همه وحشیگری­هایی را که انگلیسیان سرسخت برای جلوگیری از قانون­شکنی فطری بشر لازم می­شمردند تجویز کرده بود؛ هرگاه محکومی را به پشت ارابه­ها می­بستند و در خیابان­های شهر تازیانه می­زدند، تماشاگران به جلاد مزد اضافی می­دادند تا سخت­تر تازیانه بزند (همان، ۱۳۹) بنابراین، علاوه بر مجازت اصلی شلّاق نسبت به مجرم، با شناساندن او به افراد مختلف جامعه به همراه تحقیر او در انظار عمومی، نوعی مجازات مضاعف بر مجرم تحمیل می­شد. در مورد مجازات گرداندن مجرم در شهر، نقل شده است (همان، ۵۲) که در انگلستان، زنان را بر گاری قرار می­دادند و آنها را در محّل وقوع جرم می­گرداندند یا در مواردی، محکوم را در حالی که جلوتر از جارچی می­رفت در کوچه پس کوچه­های شهر به گردش در می­آوردند.
کیفرهای وحشیانه در ملأعام مردم را درنده­خو می­ساخت. هنگام اعدام که مجرم هنوز جامه به تن داشتند، مجرم را می­دریدند و امحا و احشای آنان را در برابر دیدگانشان می­سوزانیدند، سپس آنان را سرمی­بریدند و تکه تکه می­کردند. در همه محلات لندن چوبه­های دار برپا شده بود و بر بسیاری از آنها لاشه­های محکوم را می­آویختند تا طعمه­های پرندگان شوند. گاهی نیم ساعت طول می­کشید تا محکومی بر چوبه­دار جان دهد. به محکومان برای آنکه کمتر درد بکشند عرق می­نوشانیدند و مامور اعدام اگر خوشرو و مهربان بود پاهای آنان را می­کشید تا زود بمیرند. سنگدلی تماشاگران و جنایتکاران روزهایی را که محکوم به دار کشیده می­شد چون روزهای جشن می­ساخت. مردم برای تماشای محکومانی سوار بر ارابه بسوی چوبه­های دار می­رفتند، در راه صف می­بستند؛ دکه­ها و دستفروشان جین و نان زنجبیلی، گردو و سیب به جمیعیت می­فروختند. آوازخوانان دوره­گرد چگامه می­خواندند. مردم که به قانون و ماموران انتظامی دلبستگی نداشتند از بزهکارانی که در کار خویش کامیاب بودند و به هنگام گرفتاری با لبخند و تحقیر با محاکمه و مرگ روبرو می­شدند قهرمانی می­ساختند (همان: ۱۳۶و ۱۳۷).
بنابراین، یکی از مصادیق اجرای مجازات در ملأعام در این کشور اجرا می­شده، البتّه معلوم نبوده است که این مجازات با توسل به چه شیوه­ هایی انجام می­شده است لیکن از آنچه گفته شد می­توان دریافت که انجام مجازات با توسّل به چه شیوه­ هایی انجام می­شده است لیکن از آنچه گفته شد می­توان دریافت که انجام اعمال خوارکننده و اقدامات ترذیلی به هنگام گرداندن مجرم در میادین شهر ممکن بود سبب برانگیختن احساسات عموم افراد و بروز اعتراضاتی شود.
علاوه بر این موارد، به مطالبی درباره اعدام­های در ملأعام نیز اشاره می­ شود. در این کشور در قرن ۱۸ میلادی اعدام­ها به صورت علنی اجرا می­شده است و اقشار مختلف مردم بدون هیچ گونه محدودیتی نظاره­گر صحنه­های اعدام بودند.
در این باره نقل شده است که به دارآویختن محکومین به اعدام در انظار عمومی یکی از سنّت­های متدوال در این کشور به شمار می­رفت و چوبه­های دار و میادینی که در آنها اعدام اجرا می­شده است، در زمره اماکن عمومی نظیر کلیسا و معابد محسوب می­شده است تا بدان جا که روزهای برگزاری مراسم از ایّام تفریح و خوشگذرانی مردم به حساب می­آمد (طلیعه، ۱۳۴۸: ۳۶).
با شدت یافتن اعتراضات نسبت به اجرای مجازات در ملأعام به خصوص اعدام، کمسیونی مامور بررسی وضعیّت اعدام در ملأعام شد؛ در گزارشی که از سوی این کمسیون منتشر شده است نکته­ی قابل توجهّی به چشم می­خورد. در گزارشی آمده است که میادین اعدام بهترین مکان برای جیب­بری محسوب می­ شود در حالی که در آن زمان، جرم جیب­بری نیز مجازات اعدام را در پی داشته است(میرمحمدصادقی، ۱۳۷۷: ۳۸۶).
نکته دیگر این­است که در همه محلّات لندن، چوبه­های دار برپا شده بود و بر بسیاری از آنها لاشه­های محکومین به اعدام برای مدّت­های طولانی آویخته می­شدند و دلیلی که برای این­گونه اعمال بیان می­شده این­است که چنین امری باعث عبرت گرفتن سایرین می­شوند(مارتینژ،۱۳۸۲: ۵۲)، که خود جای تامل دارد.
در هر حال، حصول نتیجه­ای مثبت از اجرای مجازات­های خوارکننده و غیرانسانی بسیار دشوار است و ممکن است منجر به برانگیختن احساسات افراد مختلف و یا اعتراضاتی شود. لازم به ذکر است که در سال ۱۸۸۶ میلادی لایحه­ ای در مجلس مطرح گردید که بر اساس آن اجرای مجازات در ملأعام ممنوع شد و بالاخره در ماه می ۱۸۹۶ میلادی اجرای مجازات در ملأعام لغو گردید. همین امر نشانگر تاثیرات منفی اجرای نادرست این مجازات و عدم تحقّق اهداف پیشگیرانه­ی آن است.
۱-۲-۶-۲ فرانسه
در کشور فرانسه به ویژه در زمان قبل از انقلاب کبیر، مجازات­های سخت و وحشتناکی متداول بوده است که می­بایستی در منظر عمومی اجرا شود. از جمله مجازات­هایی که تا سال ۱۷۸۹ میلادی در فرانسه نسبت به محکومین اعمال می­شد می­توان به مواردی چون غل و زنجیر کردن مجرمین و بستن آنها به ستون، وادار کردن مجرمین به انجام اعمال شاقّه، شکنجه و آزار به هنگام تبعید، بستن متهمان به چوبه­ی­دار و در انظار عمومی گذاشتن آنها و غیره اشاره کرد (مظلومان، ۱۳۴۹: ۱۳۶). از مطالعه­ متون مختلف می­توان دریافت که اجرای مجازات­های مختلف در مورد مجرمین به منظور تعذیب و آزار آنها بوده است. برای مثال، مجرم را در ملأعام به نمایش می­گذارند و او را در حضور مردم شلاق می­زدند یا داغ می­کردند و یا او را در خیابان­ها می­گرداندند و در اماکن پر رفت و آمد به ویژه کلیساها جرم او را با صدای بلند ندا می­دادند و او را وادار به اظهار ندامت می­کردند (فوکو، ۱۳۷۸: ۶۵). واضح است که توجه به تحقق اهداف اصلاحی مجازات در مجرم و حفظ شخصیّت و اعتبار او در میان افراد نقش چندانی نداشته است.
در مورد محکومین به اعدام نقل شده است که قبل از اجرای مراسم اعدام، محکوم را آزار و شکنجه می­دادند و گاهی زبان، گوش­ها و پوست صورت او را کنده و سپس او را در میادین شهر می­گرداندند (شمس­الدین مجرد،۱۳۴۶: ۶۸). علاوه بر اعدام، به هنگام اجرای سایر مجازات­ها نیز می­بایستی مجرم در میان عموم افراد به گردش درآمده و به همگان معرفی شود. یکی از مصادیق اجرای مجازات در ملأعام به شیوه­ای ترذیلی این بوده است که زندانیان با لباسهای راه راه با سرهای تراشیده در برابر دیدهمگان قرار گیرند و مورد سرزنش و تحقیر ناظرین واقع شوند و جهت جلوگیری از هرگونه واکنش محکومین به گردن آنها طوقی نیز آویخته شود (فوکو، ۱۳۷۸: ۱۷).
به نظر می­رسد که یکی از اهداف این­گونه مجازات­ها تحکیم قدرت قوه­ی حاکمه بوده است تا هر گونه تهدید یا خطری که علیه حکومت یا نظام اجتماعی ایجاد می­ شود خنثی گردد و علاوه بر آن نتایج شوم چنین اقداماتی نیز به همگان گوشزد شود. لازم به ذکر است که سر انجام، مجازات غل و زنجیر کردن متهمان یا محکومان در انظار عمومی با قانون ۱۸۳۲ میلادی در فرانسه برداشته شد و به نمایش گذاشتن زندانیان در آوریل ۱۸۴۸ میلادی لغو شد ولی در دادگاه مذهبی برای بازجویی از عقاید مرتکبین قتل پدر و مادر همچنان لازم است که محکوم به اعدام در حالی که پیراهنی بر تن و کلاهی بر سر داشته، در محل مخصوصی حاضر شود وقبل از اعدام نیز در انظار عمومی مورد توهین و تمسخر دیگران قرار گیرد (گارو، ۱۳۴۴: ۵۱۲).
همه این اقدامات و تلاش­ها نشانگر عدم کارایی مجازات­های ترذیلی و غیر انسانی در اصلاح فرد مجرم و اجتماع بوده است چراکه اعمال اینگونه مجازات­ها قادر به کنترل جرایم و کاهش آن نبوده است و چه بسا خود موجب طبیعی شدن چنین اموری در میان مردم گشته و خاصیّت بازدارندگی موردنظر مجازات را خنثی نماید.
۱-۲-۶-۳ آمریکا
در دورانی که هنوز جوامع بسیار کوچک و محدود بوده است، در میان قبایل مختلف امریکایی مجازات­های ترذیلی وجود داشته است که برای افراد آن زمان جزء مجازات­های سنگین به حساب می­آمده است چرا که موجب لکّه­دار شدن اعتبار و حیثیّت بزهکار در میان اطرافیانش می­شده و همین امر زمینه­ ساز پیشگیری و جلوگیری از تکرار جرم بوده است. در این باره، نقل شده است (مظلومان، ۱۳۵۳: ۱۵۲) که سرخپوستان، بزهکاران را به وسیله­ خنده و مسخره کردن مورد تنبیه قرار می­دادند.
پس از پیدایش نظام زندان­ها و روشنگری­های قرن هیجدهم، شرمسار کردن مجرم در انظار عمومی و اجرای مجازات در ملأعام در خصوص جرایم کم اهمیّت بیشتر به چشم می­خورد که در اینجا به مواردی اشاره می­ شود:
در مستعمرات ویرجینیا وچساپیک،مجازات زنانی که فرزند نامشروع به دنیا می­آورند یا فرزتدی را در وضعیت غیرازدواج به دنیا می­آورند این بود که اگر قادر به پرداخت جریمه نبودند آنها را در حضور مردم تا کمر برهنه می­کردند و شلّاق می­زدند. در نیوانگلند نیز در مورد جرایم اخلاقی و جرایم علیه اموال، مجازات در ملأعام اجرا می­شد.کیفر قتل غیر عمدی در سال ۱۸۰۵ میلادی داغ زدن بر پیشانی مرتکب در ملأعام بود (میچل، ۱۳۸۹: ۱۳۱).
در مورد مجرمانی که تهدیدی جدّی علیه جامعه محسوب می­شدند مانند دایم الخمرها یا ولگردها بایستی مجرم در ملأعام مورد تحقیر و سرزنش قرار می­گرفت و در مقابل کلیساها در حضور مردم اقرار به گناهان و توبه می­کرد (همان: ۱۳۱).
۱-۲-۶-۴ ژاپن
در مورد اجرای مجازات در ملأعام در این کشور نکته­ای که می­توان مطرح کرد این است که در دوران گذشته، در مورد زنان بزهکار رسم براین بوده است که آنها را برهنه و عریان در میادین عمومی شهر در معرض دید عموم قرار می­دادند و آنها را مجبور می­کردند که مانند چهارپایان راه بروند (مظلومان، ۱۳۵۳: ۲۶۴)_. چنان­که ملاحظه می­گردد این مجازات که از مصادیق اجرای مجازات در ملأعام آن هم به صورت مفتضحانه و ترذیلی است بدون توجّه به کرامت انسانی فرد مجرم و به­خصوص روحیّات لطیف زن و همچنین بدون درنظرگرفتن اینکه تاثیرات مخرّب آن تا مدتها بر مجرم قابل پیش ­بینی بوده، اجرا می­شده است و چه بسا او را جری­تر کرده و به سوی تکرار جرم سوق می­دهد.
۱-۲-۶-۵ لبنان
در قانون جزای لبنان، مجازات­ها به سه دسته تقسیم شده ­اند: مجازات­های اصلی، فرعی و تبعی یا تکمیلی. از مجازات­های تکمیلی انتشار حکم و الصاق آن است که در بعضی جرایم پیش ­بینی شده است. بنابراین علاوه بر اجرای کیفر اصلی در برخی از جرایم، انتشار و الصاق حکم به عنوان مجازاتی مضاعف برای شهره کردن مجرم به کار می­رود.
در مورد الصاق حکم به عنوان یکی از مصادیق مجازات­های فرعی ماده­ ۶۷ قانون جزایی لبنان^[۱۳] مقرر داشته است: حکمی که متضمن مجازات جنایی است باید به مدت یک ماه بر درب سالن دادگاه جنایی و به نزدیکترین محل وقوع جنایت و به محله­ای که محکوم در آنجا ساکن است الصاق گردد و نحوه­ اجرای آن نیز چنین است که در مکان­هایی که ممکن است اعتبار و شهرت محکوم زیر سوال برود و تا حدی موجبات تنبیه و شرمساری او فراهم گردد، انجام می­ شود (القهوجی، ۱۹۸۸: ۱۰۴۷).
در مورد ماهیت این مجازات باید گفت که از مجازات­هایی است که به اعتبار و حیثیت محکوم آسیب می­رساند و شهرت او را زیر سوال می­برد و اعتماد مردم را نسبت به محکوم لکه­دار می­ کند.
۱-۲-۶-۶ کویت
قانون جزای کویت در ماده ۱۸۰ کیفری خود می­گوید: در مورد اجرای مجازات قطع دست و پا، باید همه احکام وارده در مورد حد سرقت رعایت شود. همچنین در مورد اجرای احکام اعدام باید همه احکام وارده در مورد قصاص لحاظ شود، با این تفاوت که در اینجا عفو و مصالحه پذیرفته نمی­ شود. مجازات اعدام، کشتن و یا به صلیب کشیدن باید در مکانی اجرا شود که توده مردم بتوانند شاهد اجرای مجازات باشند.
با توجه به قسمت اخیر ماده مذکور به نظر می­رسد منظور از اینکه در مکانی اجرا شود که توده مردم بتوانند شاهد اجرای مجازات باشند این است که در ملأعام نباشد، یعنی به صورت علنی باشد. بدین صورت که هر شخص که تمایل داشت بتواند در مکان اجرای مجازات شرکت کند نه اینکه در ملأعام باشد که بعضا افراد ناخواسته این گونه صحنه ­ها را مشاهده کند.
۲٫منابع، مبانی و اصول اجرای مجازات در ملأعام
اصولا در هر نظام کیفری، جرم­انگاری و پیش ­بینی مجازات مبتنی بر یک سلسله دلایل بوده و از مبانی خاصی برخوردار است. در مورد اجرای مجازات در ملأعام نیز شایسته است به مبانی و توجیهاتی که برای اعمال آن مطرح شده است اشاره­­ای گردد. در این راستا، ابتدا به مبانی اجرای مجازات در ملأعام با توجه به دیدگاه های فقهی می­پردازیم. پس از بیان مبانی اجرای مجازات در ملأعام از دیدگاه فقهی، مبانی و اجرای مجازات در ملأعام را با توجه به اصول حقوقی و نظریات جرمشناسی بررسی می­کنیم؛ چرا که در مورد انواع مختلف مجازات­ها، نظرات گوناگونی مطرح می­ شود و موافقان و مخالفان برای دفاع از نظرات خود به دلایلی استناد می­ کنند. براین اساس، مطالب مطرح در این مبحث در قالب سه گفتار جداگانه تحت مبانی و اصول فقهی و حقوقی و جرمشناسی ارائه خواهد شد.
چرایی مجازات در ملأعام از دیدگاه فقهی
در هر نظام کیفری، شیوه­ اجرای مجازات­ها متاثر از مبانی­ای است که در آن نظام برای مجازات­ها در نظر گرفته شده است. مجازات­ها به عنوان مهم­ترین وسیله­ سرکوبگرانه­ی جرایم باید بتوانند در راستای تحقق آن مبانی گام بردارند تا مثمرثمر واقع شوند. در نظام کیفری اسلام، اصول مهمی چون تحقق عدالت و اصلاح و بازسازی مجرم مبنای مجازات­های پیش ­بینی شده در آن بوده و نتایج و پیامدهای حاصل از اجرای مجازات­ها، همواره مورد نظر این نظام بوده است.
منابع و مبانی مجازات در ملأعام از دیدگاه فقهی
فقهای اسلامی، اعم از امامیه و عامه در خصوص وجوب و یا استحباب حضور عده­ای به هنگام اجرای حد اختلاف­ نظر دارند. لازم به ذکر است که این اختلاف اقوال، تنها در مورد اجرای حد زنا وجود داشته و در مورد سایر مجازات­ها، اعم از قصاص و سایر حدود و تعزیرات مطرح نگردیده است. برخی از فقها، حضور عده­ای از مومنین را به هنگام اجرای حد زنا، واجب دانسته و برخی دیگر قائل به استحباب هستند.
وقتی به منابع فقهی مراجعه می­کنیم خصوصاً هنگامی­که مسایل جزایی را بررسی می­کنیم نه در کلمات قدماء و نه در کلمات متأخرین، اصلاً موضوعی با عنوان ملأعام نداریم. تنها در مورد حدّ زنا یک آیه داریم که می­فرماید:و لِیشهد عذابهما طائفه من المؤمنین: یعنی وقتی حدّ زنا اجرا می­ شود طائفه­ای از مؤمنین حضور داشته باشند. بعضی از فقها نیز به استناد این آیه بدون اینکه صراحتاً اشاره­ای به اجرای مجازات­ها در ملأعام نمایند، چنین بیان نموده ­اند که بهتر است برای اجرای حد، عده­ای از مردم را خبر نمود، که از اقوال آنها نمی­ توان در ملأعام بودن را استفاده کرد. به طور کلی باید اذعان داشت که عنوان اجرای حدود در ملأعام به شکل موجود اصلا در فقه مطرح نیست و این اصطلاح یک اصطلاح فقهی نمی ­باشد و در قوانین شرع نیامده است. از آنجا که اجرای مجازات در ملأعام بعضاً با توجیهات شرعی اعمال می­ شود و اجرای این شیوه از مجازات یا به صورت علن در شرع سابقه داشته است در این گفتار به بررسی مبانی فقهی اجرای مجازات در ملأعام می­پردازیم.
۲-۱-۱-۱قائلین به وجوب
برخی از فقهاء عظام، قائل به وجوب حضور جمعی از مومنین، به هنگام اجرای حد جلد و رجم زانی و زانی شده ­اند. از آن جمله است: شیخ مفید در المقنعه، (العکبری البغدادی،۱۴۱۰: ۷۸۰) ابن حمزه در الوسیله (الطوسی،۱۴۰۸: ۴۱۲)، ابن ادریس در السرائر (الحلی،۱۴۱۱: ۴۵۳) شهیدثانی در مسالک الافهام (الجبلی العاملی، ۱۴۱۹: ۳۸۸) و الروضه البهیه (الجبلی العاملی۱۴۲۵: ۹۵) محقق حلی در مختصر المنافع (الحلی، ۱۴۰۵: ۲۹۵).
مرحوم آیت­الله خوئی، وجوب حضور عده­ای از مومنین را به هنگام اجرای حد زنا، استظهار نموده است (الموسوی الخوئی، بی­تا: ۲۲۰) فقهای حنبلی نیز قائل به وجوب شده ­اند(المقدسی، ۱۴۱۸: ۱۰۸).
جملگی فقهاء مذکور، برای حکم وجوب حضور عده­ای به هنگام اجرای حد زنا، به ظاهر آیه شریفه”الزّانِیهُ وَ الزَانی فَاجلِدُوا کُل واحِد مِنهُما مِائَهَ جَلدَه وَ لا تاخُذ کم بِهِما رَافه فیِ دینِ اللهِ اِن کُنتُم تُومِنُونَ باللهِ و الیومِ الاخِرِ و لیِشهَد عذابهُما طائِفه منَ المُومنین” استناد نموده و تصریح نموده ­اند که امر “و ِلیشهد” ظهور در وجوب دارد.
صاحب‌ جواهر (ره ) درشرح‌ کلام‌ شرایع‌ مایل‌ به‌ وجوب‌ حضور طائفه‌ شده‌ است‌ و این‌ که‌ در آیه‌ شریفه‌ و ِلیَشهَد عذابهما طائفه‌ من المؤمنین ، ظاهر امر، وجوب‌ است‌ و وجوب‌ حضور طائفه‌ احوط است‌ اگر اقوی‌ نباشد(النجفی، ۱۴۰۸: ۳۵۳).محقق حلی در شرایع الاسلام آورده که سزاوار است هنگام اجرای حد رجم اعلام کنند تا اینکه مردم بر او حاضر شوند و ایشان معتقدند که واجب است که در هنگام اجرا نمودن حدّ طایفه­ای حاضر شوند؛ محقق حلی در مختصر النافع منظور از طایفه را حداقل یک نفر می دانند و چنین استدلال می­ کند که طایفه یکی از فرق است(الحلی، ۱۴۰۵).کمال­بن همام فقیه معروف حنفی بر این باور است که مجازات در نظام کیفری اسلام برای تحقق بازدارندگی عمومی وضع شده است. بنابراین اگر بر فردی خاص اعمال شود در آن صورت فقط آن فرد خاص را از ارتکاب دوباره آن جرم باز می­دارد و اساسا مسئله اجرای مجازات در ملأعام بر همان معنای بازدارندگی عام تاکید می­ کند. فقهایی که اجرای مجازات در ملأعام را مشروع می­دانند در دلیل خود بر آیه دو سوره نور اشاره می­ کنند و آن را به سایر جرایم تعمیم می­ دهند.
استدلال این فقها این است که چیزی که موجب تحقق بازدارندگی عمومی نزد طرفداران نظریه بازدارندگی در فقه کیفری اسلام می­ شود، اعمال مجازات در ملأعام است، همچنین فقیهان مسلمان علت اجرای مجازات در ملأعام را بازداشتن عموم مردم یا کسانی که احتمال ارتکاب جرم در مورد آنها وجود دارد می­دانند.
۲-۱-۱-۲ قائلین به استحباب