. درخصوص عواقب سوء مطلق­انگاریِ ناشی از عدم توجه به بستر اجتماعیِ نزول‌ایات، فضل الرحمن – عالم اصلاح­گرای پاکستانی (متوفی ۱۹۸۸) – یک روش­شناسی منطقی و قانع­کننده­تر از نظریه عشماوی ارائه کرده که همانا توازن نسبتاً کاملی میان متن و زمینه دارد. به نظر وی، اصولیون و مفسران سنتی، قرآن و سنت را‌ایه به‌ایه و روایت به روایت بررسی کرده ­اند و حال آن که فقدان ارجاع متقابل به متون (مانند آنچه عشماوی درباره‌ایات شرب خمر توضیح داد) مانع از شکل­ گیری یک جهان­بینی مؤثر شده است که کل زندگی را با معنا و به­هم­پیوسته می­سازد. فضل الرحمن تأکید نموده عنصر اصلی در فهم قرآن و روایات نبوی به مثابه یک کلِ واحد،‌این است که آنها را در بستر یک زمینه یا سابقه تجزیه و تحلیل کنیم.‌این زمینه، گاهی جامعه عرب جاهلی است و گاهی هم جوامع معاصر. برای مطالعه تفصیلی پیرامون دیدگاه تأویلی فضل الرحمن، ر.ک. به:

( اینجا فقط تکه ای از متن پایان نامه درج شده است. برای خرید متن کامل فایل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. )

Rahman, Fazlur (1971). “Functional Interdependence of Law and Theology”, in: G. E. Von Grunebaum, ed., in: Theology and Law in Islam, (Wiesbaden: Otto Harrassowitz), pp, 89- 97. ↑