تفاوت بین صحت پیش‌بینی‌ روش‌های مورد مطالعه در وراثت‌پذیری‌های پایین نسبت به وراثت‌پذیری‌های بالا، بیشتر بود. زیرا واریانس محیطی در وراثت‌پذیری ۰۵/۰ نسبت به واریانس ۱/۰ دو برابر است درحالی‌که در وراثت‌پذیری‌های بالا این نسبت برقرار نیست. دامنه صحت پیش‌بینی‌ها در هر دو صفت بالا و تقریباً ۳۰ درصد بود. صحت پیش‌بینی روش‌ها از ۵۴/۰ تا ۸۴/۰ (در صفت تعداد همزادان) و از ۴۱/۰ تا ۷۰/۰ (در صفت زنده‌مانی) متغیر بود که تاثیر نسبتاً بالای وراثت‌پذیری صفت را نشان می‌دهد. با توجه به استدلال فوق‌الذکر، با کاهش ۴ برابری واریانس خطا (محیطی) تغییرات مشاهده شده قابل‌انتظار بود. تغییرات مشاهده شده در توزیع‌های مختلف مشابه بود و نیز در هر توزیع روش‌های مورد مطالعه رفتار مشابهی داشتند. تشابه در صحت مدل‌ها، شاید به علت وراثت‌پذیری پایین در نظر گرفته شده باشد. در این خصوص، کالوس و همکاران (۲۰۰۸) گزارش کردند که در وراثت‌پذیری پایین (۱/۰) صحت مدل‌ها به هم نزدیک و با افزایش وراثت‌پذیری (۵/۰) تفاوت بین مدل‌ها نیز افزایش می‌یابد.
دِ لوس کامپوس و همکاران (۲۰۱۳b) وراثت‌پذیری را به‌عنوان یکی از فاکتورهای موثر بر صحت برآوردهای ارزش‌های اصلاحی ژنومی دانستند که تحت کنترل محقق نمی‌باشد. ازآنجایی‌که کاهش وراثت‌پذیری صفت منجر به کاهش چشمگیری در صحت پیش‌بینی ارزش‌های اصلاحی ژنومی خواهد شد، می‌توان با افزایش تعداد حیوانات جمعیت مرجع و یا افزایش تراکم نشانگری این نقصان یا کمبود را جبران کرد. همچنین دیکرز و همکاران (۲۰۱۲) بیان کرد که صحت ارزیابی‌ها با وراثت‌پذیری صفت رابطه مستقیمی دارد و در وراثت‌پذیری‌های پایین، روش‌های ارزیابی مبتنی بر ژنوم نسبت به روش‌های ارزیابی سنتی کاراتر بوده و صحت‌های قابل‌قبول‌تری ارائه می‌کنند.
کنیگ و سوالو (۲۰۰۹) بیان کردند که انتخاب ژنومی از طریق افزایش فرصت انتخاب برای صفات دارای وراثت‌پذیری پایین، باعث افزایش قابل‌توجهی در بهبود ژنتیکی خواهد شد. نجاتی-جوارمی و همکاران (۱۹۹۷) عنوان کردند استفاده از ماتریس روابط آللی در معادلات مدل‌های مختلط منجر به افزایش پاسخ به انتخاب خواهد شد. در برخی دیگر از مطالعات منتشر شده نیز تاثیر وراثت‌پذیری صفت بر صحت پیش‌بینی ارزش‌های اصلاحی ژنومی گزارش شده است (فروتنی­فر و همکاران، ۱۳۹۱؛ نجاتی-جوارمی و همکاران، ۱۹۹۷؛ دِتوایلِر و همکاران، ۲۰۰۸؛ بریتو و همکاران، ۲۰۱۱) که با نتایج این مطالعه همخوانی دارد.

(( اینجا فقط تکه ای از متن درج شده است. برای خرید متن کامل فایل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. ))

یکی از عوامل تحت کنترل محقق و اصلاحگر که بر صحت برآوردها موثر است، تعداد افراد جمعیت مرجع می‌باشد. افزایش اندازه جمعیت مرجع هرچند که افزایش هزینه تعیین ژنوتیپ را به همراه خواهد داشت اما از طرف دیگر منجر به افزایش صحت برآورد اثرات آللی و درنتیجه پیشرفت ژنتیکی بیشتری خواهد شد. در این مطالعه، در هر دو صفت، با افزایش تعداد افراد جمعیت مرجع، صحت پیش‌بینی ارزش‌های اصلاحی ژنومی افزایش یافت. اثر اندازه نمونه بر روی صحت پیش‌بینی واضح است. زیرا صحت برآورد اثرات نشانگری با افزایش اندازه نمونه افزایش می‌یابد. این پدیده به‌این‌علت اتفاق می‌افتد که افزایش تعداد رکوردهای جمعیت مرجع باعث یکنواختی بیشتر جمعیت و کاهش واریانس محیطی به ازای هر حیوان می‌شود. درنتیجه اریبی و واریانس برآورد اثرات نشانگرها با افزایش اندازه نمونه کاهش می‌یابد. علاوه بر این، در برخی طرح‌ها افزایش در اندازه نمونه‌ها میزان بسط و گسترش رابطه خویشاوندی ژنتیکی بین جمعیت‌های مرجع و هدف را افزایش خواهد داد. انتخاب ژنومی در گله‌های هلشتاین در مقایسه با نژادهای کم جمعیت‌تر مانند جرسی دارای کارایی بالاتری است (پریس و همکاران، ۲۰۱۱). این پدیده عمدتاً به علت در دسترس بودن جمعیت مرجع بزرگ‌تر و نیز درجه همگنی بالاتر بوده و بنابراین ارزش‌های اصلاحی ژنومی برآورد شده در جمعیت‌های بزرگ‌تر قابل اعتمادتر است. در مقابل، جمعیت‌های کوچک از ارزش‌های اصلاحی برآورد شده با قابلیت اعتماد پایین‌تر، بیشتر متحمل ضرر می‌شوند (گُدارد و هیِز، ۲۰۰۹). برای برخی نژادها نیز، این ضرر ناشی از عدم یکنواختی ژنتیکی می‌باشد (برُندوم و همکاران، ۲۰۱۱).
صحت پیش‌بینی‌ها در صفت زنده‌مانی، با افزایش تعداد مشاهدات در جمعیت مرجع نسبت به صفت تعداد همزادان، افزایش بیشتری نشان داد. به نظر می‌رسد که دلیل آن تعداد آستانه صفت مورد مطالعه و بالا بودن صحت در صفت تعداد همزادان باشد. مرکز تحقیقات گاو شیری استرالیا، میزان افزایش در قابلیت اعتماد ارزش‌های اصلاحی ژنومی را، با افزایش جمعیت مرجع به ۱۰۰۰۰ و ۴۰۰۰ راس به‌ترتیب در نژادهای گاو شیری هلشتاین و جرسی در دامنه ۰۴/۰ تا ۰۸/۰ گزارش کرد. به نظر می‌رسد که در جمعیت‌های بزرگ و یا در شرایطی که صحت برآوردها بالا باشد، افزایش تعداد افراد جمعیت مرجع منجر به افزایش اندکی در صحت پیش‌بینی‌ها خواهد شد (پریس و همکاران، ۲۰۱۱). این نتایج، ازاین‌جهت که صفات تک آستانه‌ای دارای صحت پایین‌تری هستند اما با افزایش اندازه جمعیت مرجع می‌توان صحت پیش‌بینی را در این صفات بهبود بخشید، نویدبخش است. در برخی گونه‌های حیوانات اهلی، به‌طورمعمول انتخاب در سنین پایین‌تر صورت می‌گیرد. این گونه‌ها شانس کمتری در افزایش نرخ پیشرفت ژنتیکی از طریق کاهش فاصله نسل دارند، بنابراین، می‌توان از طریق افزایش رکوردهای فنوتیپی و ژنوتیپی (اندازه جمعیت مرجع)، پیشرفت ژنتیکی بیشتری حاصل کرد (مِوویسِن، ۲۰۰۹؛ گُدارد، ۲۰۰۹؛ دِتوایلِر و همکاران، ۲۰۱۰a). همچنین در جمعیت مرجع، علاوه بر تعداد کافی رکورد، ضروری است که این جمعیت دارای رکوردهای دقیق از صفات مورد نظر باشد. جمعیت مرجع باید متشکل از کل دامنه ژنوتیپی و فنوتیپی باشد به‌طوری‌که تا حد امکان معرف مناسبی از کل جمعیت (نژاد) باشد استفاده از اثرات آللی برآورد شده، منجر به برآورد دقیق و قابل اعتمادی شود (کالوس و همکاران، ۲۰۱۰).