ضیاءالدین هادی^[۱۲] غدیریه سرای قرن نهم معتقد است که علی(ع) پرهیزکارترین و شجاع ترین و داناترین و شریفترین و عابدترین وفصیح ترین و کریم ترین و عادل ترین و خلاصه بهترین مردمان است:
و کان سابقهم فی کلِّ مکرمه و کان فی کلّ حرب ثابت القدم
و فی الشّجاعه و الفضل العظیم و فی التدبیر والورع المشهور والکرم
(همان:۱۹۸)
و بالاخره سید رضا هندی^[۱۳] در غدیریه اش مقایسه علی با دیگران را مقایسه کوه و ذره می داند که دشمنان را یارای برابری با او نیست چرا که با نعلین قنبر،غلام علی(ع) نیز قابل مقایسه نیستند جز علی چه کسی هم در کارزار و هم در محراب نام آور است؟ مگر جز اوکسی هست که معدن و سرچشمه همه ی نیکیها باشد؟
قاسوک أبا حسن بسواک وهل بالطّور یُقاس الذَر
اُنی ساووک بمن ناووک وهل ساووا نعلَی قنبر
من غیرک من یدعی للحروب وللمحرابِ وللمنبر
اُفعالُ الخیر إذا إنتَشرت فی النّاسِ فاُنتَ لها مصدر
(موسوی هندی:۱۳۷۰،۸۳)
۲-۱۰-۲ پذیرش ولایت و امامت علی(ع)
ولایت میوه و ثمره غدیر است و ولایت علی تجلی ایمان است.اطاعت پروردگار و شفای دلهای مریض را به دنبال دارد ولایت که بی آن نمازی پذیرفته نیست و روزه ای قبول نمی گردد.کمیت روز غدیر را روز ظهور ولایت میداند ولایتی که کاش پذیرفته می شد:
ویوم الدَّوح^[۱۴]،دوح غدیر خم اُبان له الولایه لو اُطیعا (همان:۱۸۰)
و امامت که شاید بتوان گفت همان موضوعی است که غدیر برای آن ایجاد شد و در حقیقت همان ادامه ی رسالت است که خداوند خطاب به پیامبر می فرماید«که اگر آن را ابلاغ نکنی رسالتت را به انجام نرسانده ای».

(( اینجا فقط تکه ای از متن درج شده است. برای خرید متن کامل فایل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. ))

امام علی(ع) خود در غدیریه شان می آورند که :
لذاک أقامنی لهم اماماً وأخبرهم به بغدیر خم
(امام علی بن ابیطالب:۱۳۶۲،۴۱۵)
حسان در حقیقت می خواهد که اساسی ترین موضوع واقعه ی غدیر خم را با شعرش به تصویر بکشد:
فقال له:قُم یا علی فأنّنی رضیتُک من بعدی إماما و هادیاً
(امینی:۱۹۷۷ م،۳۴)
عمرو عاص همان کسی که تا آخرین نفس خویش بر ضد امامت تلاش کرد در غدیریه ی خویش به امامت علی(ع) اعتراف کرده و آن را امام هدایت می نامد:
ولمّا عصیتُ إمام الهدی و فی جیشه کلّ مستحفل^[۱۵]
(همان:۱۱۴-۱۱۷)
محمد حمیری که از دوستان عمروعاص است و در دربار معاویه به عنوان شاعر دربار معروف است در غدیریه ی خویش اذعان و اعتراف صریح به امامت امام علی(ع) دارد:
علیّ إمامُنا بأبی واُمی ابوالحسن المطهّر من حرام
امام هدیً اُتاهُ الله علماً به عرف الحلالِ منَ الحرام
(امینی:۱۹۷۷م،۱۷۷)
۲-۱۰-۳ محبت و دوستی علی(ع)
از انعکاس های غدیر در شعر عربی یکی اینست که شاعران در باب علی دوستی داد سخن داده اند در بعضی اشعار اخلاص و ارادت شاعر نسبت به علی(ع) نمایش داده شده و مراتب دوستی وی بیان گردیده و در بعضی دیگر نتایج و عواقب خوب و بد دوستی و دشمنی ولایت مشخص گردیده است.
حسان بن ثابت می سراید:
هناک دعا اللّهم والٍ ولیه وکُن للذی عادی علیّاً مُعادیا
(همان :۳۴)
عمروعاص نیز در غدیریه ی خود می آورد:
فوالٍ موالیه یا ذاالجلا ل و عاد مُعادی أخ المُرسَل
(همان:۱۱۴-۱۱۷)
محمد حمیری دشمنی با علی را باعث وارد شدن به آتش دوزخ می داند گر چه هزار سال نماز بخوانند و روزه بگیرند و برائت خود را از منکران و دشمنان علی(ع) اظهار می دارد:
یحلّ النّار قوم أبغَضُوه و إن صَلّوا و صاموا الفَ عام
برئتُ منَ الذی عادی علیّا وحارَ بَه من اولاد الطغام^[۱۶]
(همان:۱۷۷)
و خود امام هم می سرایند:
و ویلٌ للذی یشقی سفاهاً یریدُ عداوتی من غیر جرمی
(امام علی بن ابیطالب:۱۳۶۲ ه ش،۴۱۵)
۲-۱۰-۴ نکوهش سقیفه
حضرت علی(ع) گوهر ولایت و مظلوم گمشده در سقیفه است و سقیفه جایی است که مومنان از منافقان جدا می شوند آنجا که فرمان پیامبر زیر پا می ماند،هوای نفس رهبر منافقان می شود و در نهایت ولایت،غصب می شود این امری است که دل دوستداران علی(ع) را به درد می آورد و شاعران نیز از این مسأله مهم غافل نمانده اند و به نحوی سقفیان را نکوهش کرده اند.محمد حمیری از آنان که علی(ع) را با آنکه مقدم بود نادیده انگاشتند بیزاری می جوید:
وأبراُ من أناسٍ اُفّروه وکان هو المقدّمُ با لمقام
(امینی:۱۹۷۷ م،۱۷۷)
سید حمیری نیز به بیان عکس العمل منافقان می پردازد که بعد از وفات پیامبر گفته های او را فراموش کرده و هنوز او را به خاک نسپرده بودند که علی(ع) را رها کردند:
وضلّ قومٌ عاضمٌ فعله کأنّما آنافَهم تَجدَع
حتّی إذا واروه فی لَحَده وانصرفوا عن دَفنه ضَیّعوا
ما قال بالأمس وأوصی به واشتَروا الضر بما ینفع
(همان: ۲۱۹)